In 2014 had mijn vader pijnklachten in nek, hals en schouders. Na een leven lang hard werken op de boerderij niet heel gek of verontrustend maar wel aanleiding de huisarts er naar te laten kijken. Deze verwees hem door naar het ziekenhuis om foto's te maken. Toen hij niet na 2 weken, maar al na een paar dagen terug moest komen om de uitslag te horen kregen we al een onrustig voorgevoel. Dat bleek te kloppen...

Want op de foto's waren metastases te zien, die (op dat moment nog waarschijnlijk) veroorzaakt werden door uitgezaaide prostaatkanker. En wat direct duidelijk werd: dit was niet meer te genezen. Toen we later de foto's zagen en wat een ontzettend groot deel van zijn skelet was aangetast schrokken daar ontzettend van. En dat allemaal terwijl hij nog maar een half jaar daarvoor nog een bloedonderzoek had gehad waarin zijn psa-waarden keurig waren. 

Dit kwam heel onverwacht en heel hard aan. Een moeilijke en - gek genoeg - ook mooie tijd volgde. Moeilijk om te zien hoe mijn vader steeds meer van zijn gezondheid en fitheid inleverde, wij ondertussen ons derde kindje mochten verwelkomen en onze andere twee kinderen hem gelukkig nog wel konden leren kennen. Mooi ook omdat we de ware belangrijke zaken in het leven zagen en het steeds beter lukte om daarnaar te leven. En bovenal omdat we min of meer door de situatie 'gedwongen' vele mooie avonden en gesprekken met elkaar doormaakten die uiteindelijk ook steeds vaker gingen over afscheid en welk leven mijn vader ons, en mijn moeder in het bijzonder, daarna toewenste. 
Pure lelijkheid zat in het ziekteproces. Van vitaal naar ongeneeslijk ziek is een enorme klap, ook mentaal. En vervolgens begint het verval. Door de behandelingen en door het lijf dat meer en meer inlevert. Al met al waren de eerste 2 jaar nog redelijk ok, maar daarna kwam er steeds meer pijn, waarvan sommige gruwelijke momenten nog te helder op het netvlies staan. Mijn sterke vader veranderde in een man met veel pijn, die hier niet over klaagde en altijd het positieve bleef zien en probeerde te blijven genieten. De laatste maanden waren heel naar, en dat gaf ook enige berusting op het moment dat dit ten einde kwam.

Tijdens het ziekteproces wilde mijn vader ook experimentele medicatie gebruiken, voor zichzelf en om anderen te helpen. Dat heeft ons laten zien hoe belangrijk onderzoek naar kanker, de genezing daarvan en het leven met kanker is. 
Daarnaast kregen we snel na het overlijden uit onverwachte hoek veel troost vanaf 'de berg', wat ons vuurtje aanstak om ook mee te doen. Iets wat uiteindelijk in 2024 voor het eerst gebeurde. Een onvergetelijke gebeurtenis voor Monique en mij samen, waarin ik persoonlijk veel verdriet een plek kon geven en zelfs enigzins kon 'afsluiten'. En meteen voelden we; we gaan zeker nog een keer terug, mét de kinderen.

Dat gaat in 2026 gebeuren. Samen met Marlijn en Julian als supportcrew, Myrthe als deelnemer op de fiets gaan Monique en ik opnieuw die berg bedwingen om zoveel mogelijk geld op te halen in de strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte. Want met zijn allen samen kunnen wij werken aan een wereld waarin je niet meer doodgaat aan kanker. Ons motto luidt: Leef het leven volop, heb lief en geniet!

Steun jij ons?