AMOUNT RAISED

€172.00

Waarom ik meedoe aan Alpe d'HuZes

Van dichtbij heb ik meegemaakt hoe belangrijk onderzoek naar kanker is. Mijn beide opa’s verloor ik op veel te jonge leeftijd aan deze ziekte. Ze waren sportief, slim en bovenal mijn opa’s. Ik had ze graag nog zoveel willen vragen, willen leren van hun verhalen. Dat verlies heeft indruk gemaakt, maar ik stond er toen nog niet bij stil dat het ook mijn eigen generatie kon raken.

Vijf jaar geleden kreeg mijn vriend Stijn, die je nooit hoort klagen, klachten waar hij geen goed gevoel over had. Na kort onderzoek bleek dat gevoel terecht. De uitslag kwam snel: teelbalkanker.

Ik weet nog precies waar ik was toen Stijn belde. Ik kon het niet geloven. Hij was pas 26. Dit kon toch niet echt kanker zijn? Maar het was echt. De dag erna stond de operatie al gepland. Daarna volgde een periode van herstel en voorzichtig het leven weer oppakken. Stijn in Milaan, ik in Amsterdam.

Een half jaar later kwam het bericht dat het weer niet goed was. De onzekerheid, het wachten op telefoontjes, niet weten wat er gaat gebeuren. Het gevoel van machteloosheid was groot. Je wilt er alles aan doen, maar kunt niets anders dan afwachten en hopen. Proberen sterk te blijven voor de ander, terwijl je zelf ook niet weet hoe. Iedereen gaat anders om met slecht nieuws. Waar ik alles wilde begrijpen, wilde Stijn alleen het noodzakelijke weten en liet hij het over zich heen komen.

In die tijd was steun van vrienden en familie onmisbaar. Even vragen hoe het gaat, een kort telefoontje, een knuffel, het maakte verschil.

Er volgden 12 weken chemo. Iedere week zag ik Stijn zwakker worden. En midden in de pandemie was hij grotendeels alleen in het ziekenhuis. Slechts één uur bezoek per dag van één persoon. Die gedachte blijft moeilijk. Juist in zo’n periode wil je dichtbij iemand zijn, niet op afstand.

De behandelingen sloegen gelukkig aan. De kanker was weg. Stijn was beter.

Die periode blijft onderdeel van ons leven. Dat we nu, vijf jaar later, samen met vrienden en familie de berg op gaan, voelt als een mijlpaal. Een manier om stil te staan bij wat achter ons ligt, en om iets te doen voor al die mensen die nog midden in hun strijd zitten. Nog lang niet iedereen geneest. Het gevoel van machteloosheid is iets wat velen herkennen, maar met de Alpe d’HuZes heb ik het idee dat ik iets kan bijdragen.

Help jij mee om dat doel te bereiken?