Waarom ik meedoe aan Alpe d'HuZes

***ENGLISH FOLLOWS DUTCH***

In 2026 doe ik mee aan Alpe d’HuZes om te vieren dat ik vijf jaar kankervrij ben en het nazorgtraject op de afdeling oncologie kan gaan afsluiten!

Op 26-jarige leeftijd was ik, net als veel van mijn leeftijdsgenoten, al vaak geconfronteerd met kanker: ik verloor twee ooms en mijn beste vriend verloor zijn vader op veel te jonge leeftijd. Op dat moment had ik er echter nooit bij stilgestaan dat ik zelf op jonge leeftijd getroffen kon worden door de ziekte. 

Maar te midden van de pandemie, net nadat ik was verhuisd naar Milaan, kreeg ik de diagnose teelbalkanker. Vrijdag laat in de middag de diagnose, zaterdag met spoed geopereerd — zonder goed te kunnen beseffen wat er aan de hand was. Een paar weken van onzekerheid volgden, maar verdere behandeling bleek gelukkig niet nodig. Met veel hulp van mijn liefste vriendin Tess, familie en vrienden krabbelde ik snel weer op en ging terug naar Italië. 

Een half jaar later, terug in Nederland voor controle, werd er helaas toch weer tumorgroei geconstateerd. Dit keer was opereren geen optie: de kanker moest bestreden worden met chemotherapie.

Ik onderging een traject van twaalf weken chemotherapie: steeds één week in het ziekenhuis, 22 uur per dag aan het infuus, gevolgd door twee weken thuis herstellen om medicatie af te bouwen en aan te sterken. Over deze twaalf bizarre weken zou je een boek kunnen schrijven. Met name de pandemie gaf een extra dimensie: nauwelijks bezoek toegestaan, met een speciaal formulier na de avondklok over verlaten wegen naar huis, coronapatiënten met zuurstofflessen die door gebrek aan capaciteit vanaf de IC bij oncologie werden ondergebracht.

De behandeling was zwaar en met elke kuur werd ik zwakker. Gelukkig waren de resultaten vanaf het begin goed en werd al snel duidelijk dat de kanker door de medicatie was verdreven.

Afgezien van enkele lichamelijke klachten verliep het fysieke herstel redelijk voorspoedig, dankzij de goede zorgen van mijn naasten. Dat gaf mentaal ruimte om na te denken en stil te staan bij wat me was overkomen. Met name het leed om me heen had veel indruk gemaakt, en opluchting maakte plaats voor angsten die mijn leven gingen beheersen. Vooruitkijken lukte niet meer — want wat als de ziekte zou terugkomen? Tijd, psychologische hulp en de beslissing om definitief terug te keren naar Nederland hielpen me deze angsten onder controle te krijgen. Ik wilde dicht bij de mensen zijn die er voor me waren geweest tijdens de behandelingen en het herstel, dezelfde mensen met wie ik nu de Alpe d'Huez ga trotseren. Inmiddels zijn de angsten naar de achtergrond verdwenen en beheerst kanker mijn leven niet meer. Vijf jaar na de laatste chemo is het tijd om het traject bij oncologie definitief af te sluiten. De ziekte heeft veel indruk gemaakt, maar heeft me ook veel gebracht — in positieve zin. Ik ben bevoorrecht dat ik kan zeggen dat ik kanker heb overwonnen. 

Van dichtbij heb ik meegemaakt dat lang niet iedereen geneest. Kanker veroorzaakt nog steeds enorm veel leed, zowel bij patiënten als bij hun naasten en nabestaanden. Dat moet veranderen! Daarom zamel ik, samen met een grote groep vrienden en familie, geld in om bij te dragen aan onderzoek naar de behandeling van kanker. Help jij mee om dit doel te bereiken?

--------------------------------------------------------------------------------------

In 2026, I will take part in Alpe d’HuZes to celebrate being five years cancer-free and to mark the end of my follow-up care at the oncology department.

At the age of 26, I had already been confronted with cancer several times — just like many of my peers. I lost two uncles, and my best friend lost his father far too young. Yet I had never really considered that I might one day face the disease myself.

But in the midst of the pandemic, shortly after moving to Milan, I was diagnosed with testicular cancer. Late on a Friday afternoon came the diagnosis; on Saturday I was rushed into surgery — barely able to grasp what was happening. A few weeks of uncertainty followed, but fortunately no further treatment was needed. With the help of my wonderful girlfriend Tess, my family, and friends, I quickly regained strength and returned to Italy.

Half a year later, back in the Netherlands for a routine check-up, new tumor growth was unfortunately discovered. This time, surgery was not an option — the cancer had to be treated with chemotherapy.

I underwent twelve weeks of chemotherapy: one week in the hospital, 22 hours a day connected to an IV, followed by two weeks at home recovering, tapering off medication, and regaining strength. You could write a book about those twelve surreal weeks. The pandemic added an extra dimension: hardly any visitors allowed, driving home on empty roads after curfew with a special permit, and COVID patients with oxygen tanks being transferred from the ICU to the oncology ward due to lack of capacity.

The treatment was tough, and with every cycle I grew weaker. Thankfully, the results were positive from the start, and it soon became clear that the cancer had been defeated by the medication.

Apart from some physical side effects, my recovery went fairly smoothly thanks to the loving care of those around me. That gave me the mental space to reflect on what I had gone through. The suffering I witnessed around me made a deep impression, and relief gradually gave way to fear — fear that began to dominate my life. Looking ahead felt impossible: what if the disease returned? Time, therapy, and the decision to move back to the Netherlands for good helped me regain control over those fears. I wanted to be close to the people who had supported me throughout my treatment and recovery — the same people who will now join me in conquering Alpe d’Huez.

Today, those fears have faded into the background, and cancer no longer defines my life. Five years after my last chemotherapy session, it’s time to close my oncology chapter for good. The illness left a deep mark on me, but it also brought valuable perspective and growth. I’m grateful — and privileged — to be able to say that I have beaten cancer.

I have seen up close that not everyone is as fortunate. Cancer continues to cause immense suffering — not only for patients, but also for their loved ones. This needs to change. That’s why, together with a large group of friends and family, I’m raising money to support research into better cancer treatments.

Will you help me reach this goal?