12 keer de Alpe D’Huzes 

Dit verhaal gaat over mijn Alpe D’HuZes tocht van 2025. Het was een frisse ochtend toen ik samen met mn team genoten van het centrum Leven met kanker voor de twaalfde keer naar de startlijn in Bourg O’Sains fietste. 10 kilometer van onze camping naar de start van de Alp D’HuZes. . De lucht was fris, gevuld met de belofte van een nieuwe uitdaging, maar ook met de emotionele herinneringen aan de voorgaande jaren. De spanning was voelbaar in de lucht, omgeven door duizenden andere deelnemers, allemaal met hun eigen verhalen, dromen en herinneringen. 

Dit jaar was wederom bijzonder. De afgelopen maanden had ik niet alleen getraind voor de zware beklimming, maar ook intensief nagedacht over de mensen die mij inspireerden om opnieuw deel te nemen. Mijn gedachten gingen uit naar mijn ouders die ik in 2009 na 2 jaar strijd aan kanker heb verloren, naar collega’s en vrienden uit de sport en het koor die getroffen zijn door deze nare vreselijke ziekte. Hun strijd, traan en lach, hun liefde voor het leven waren nog steeds diep in mijn hart verankerd. Mensen die me altijd aangemoedigd hebben om mijn grenzen te verleggen, om in actie te komen met als doel om van kanker een geneesbare ziekte te maken. Ook dit jaar droeg ik van al die dierbaren hun naam op mijn rug, een eerbetoon aan strijd en onverzettelijkheid tegen deze nare ziekte. 

De eerste kilometers waren zwaar, die beruchte eerste 3 bochten, de weg steil en de benen voelden al snel als lood. Maar met elke trap die ik nam, voelde ik de aanwezigheid van mijn dierbaren bij me. Ik herinnerde me onze gesprekken over dromen en doorzetten, dat gaf me de kracht om door te gaan. Niet zeuren, door fietsen en afmaken deze tocht. De zon brak door de wolken en een warme gloed vulde de lucht. Het voelde alsof ze me een duwtje in de rug gaf. Mijn cadans werd lichter en mijn energie nam toe. 

Langzaam maar zeker bereikte ik de verschillende rustpunten in de bochten, waar ik omringd werd door andere deelnemers. We deelden verhalen, lachten samen en soms vloeide er een traantje. Iedereen had zijn eigen reden om mee te doen, en de verbondenheid was overweldigend. Een vrouw vertelde over haar moeder die haar had aangemoedigd om ook deel te nemen, terwijl een man sprak over zijn dochter die tegen dezelfde ziekte vocht. Het was een mix van verdriet, hoop en kracht. Het besef waarom je hieraan meedoet wordt groter en groter. 

Toen ik de laatste honderd meter van deze 13 km lange klim naderde, voelde ik een golf van emotie. De aanmoedigingen van de mensen langs de kant hielpen me verder. Ze klapten, juichten en hielden borden omhoog met inspirerende woorden. Het gaf me de energie die ik nodig had. 

En toen, op het moment dat ik de finish bereikte, voelde ik een explosie van vreugde en verdriet. Het was een mix van opluchting en rouw. Een aantal minuten sprakeloos en vol emotie waarin de tranen de vrije hand kregen. Ik keek uit over het prachtige landschap, met de wereld aan mijn voeten, en dacht aan mijn dierbaren. Zij hadden deze beklimming nooit kunnen maken, maar ik wist dat ze bij me waren, bij elke trap op de pendalen. 

Met tranen in mijn ogen en een brede glimlach op mijn gezicht voelde ik dat het goed is, blijven strijden in deze soms oneerlijke strijd tegen kanker. Dit was niet alleen een overwinning voor mij, maar een eerbetoon aan alle mensen die hun strijd hadden verloren en de veerkracht van de mensen die nog steeds vechten. De Alpe d'HuZes is meer dan een fysieke uitdaging; het was een viering van leven, liefde en hoop. En zo, na elf jaar, was ik opnieuw veranderd, sterker dan ooit, met een hart vol herinneringen en een geest vol vastberadenheid. 

Nog steeds strijden vrienden, familieleden, kennissen tegen kanker en ik ga door, ik blijf ook vechten en ga in 2026 wederom de berg op fietsen. Steun jij mij in deze strijd? Wil jij mij ook in deze strijd sponsoren?