AMOUNT RAISED
€5.00
Onze missie
Niemand meer dood aan kanker, is dat slechts een droom of is dat een missie?
Wat mij betreft het laatste.
Ik ben Barbara, sinds een aantal jaar de partner van Sonja. Sonja was al 7 keer eerder op de Alp, en als ze terugkwam vertelde ze verhalen over hoe mooi en bijzonder de ervaring was geweest en we spraken af om ooit een keer samen te gaan.
Ooit, alsof je tijd hebt om dingen in het leven uit te stellen.
Tot die ene dag in Augustus waarop onze vriendin Nathalie en haar man Maurice bij ons op de bank zaten. Met slecht nieuws, maar strijdvaardig.
Maar het nieuws werd naar mate te dagen verstreken steeds slechter en het zwartste scenario werd hun waarheid. Hun wereld stortte in en de onze stond ook een beetje stil. Hun verhaal is helaas de waarheid voor heel veel mensen.
Het werd duidelijk, de uitspraak "The problem is, we think we have time" die Sonja en ik wel eens gebruikten kreeg ineens een andere lading en ooit werd nu.
Wij willen ons inzetten om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankeronderzoek, zo nodig omdat niemand een dierbare wil verliezen aan deze ziekte.
We hebben ons ingeschreven voor de Alp d'huzes, een hotel geboekt, en een busreis geregeld.
Wij willen 2 keer (Barbara) en 3 keer (Sonja) de Alp bedwingen. Hij is hoog, 14 km klimmen met een stijgingspercentage van ongeveer 8 procent. Het zal zwaar worden, maar nooit zo zwaar als voor de mensen die ziek zijn of iemand hebben verloren.
En de slogan is: Opgeven is geen optie.
Heel graag willen we je vragen om ons te helpen ons sponsorbedrag bij elkaar te krijgen en beter nog, te overtreffen, want elke euro telt!
My Achievements
Ik heb me ingeschreven
Foto's toegevoegd
Zelf een eerste donatie gedaan
Vijf donaties ontvangen
Streefbedrag gehaald
Streefbedrag hoger dan 3500 ingevuld
Emails verstuurd
Pagina gedeeld op social
Donateurs bedankt
My Updates
Blog 3 - Tandarts
Wednesday 12th NovBlog 3 – Tandarts
Ik moet naar de tandarts voor een nieuwe vulling en dat vind ik zo niet leuk. Ik heb een afspraak gemaakt met mijn favoriete tandarts Joan. Er moet verdoofd worden, anders durf ik het niet. Ik kan verschillende soorten pijn best hebben, maar deze totaal niet.
Joan prikt eerst rond mijn kies, zodat niet mijn halve gezicht verdoofd raakt, maar het is niet genoeg. Toch de grote prik maar. Joan werkt gefocust, puzzelend en passend op het kleine vlak. Ze wordt geduldig bijgestaan door haar assistente, die ooit 1x BodyPump heeft gedaan op mijn sportschool. Ze is afgehaakt door de enorme spierpijn in de dagen na de les. Spierpijn is nou juist een pijn die ik goed kan hebben.
Joan loopt nog steeds met een kruk. Verstapt, gebroken botten, operatie, platen, het hele pakket. Ze klaagt niet over pijn, wel over het feit dat ze zo beperkt wordt in de dingen die ze kan doen, veel minder dan voor het ongeluk. Dat frustreert haar het meest.
Na 40 min sta ik buiten, met een dikke lip en een tintelende tong. Mijn oog gaat niet helemaal dicht als ik knipper, maar dat is niet erg zegt Joan. Alles zit aan elkaar vast, snap je.
Ik adem de frisse herfstlucht in, het is prachtig weer. Ik fiets naar huis en ga terug aan het werk.
Ik heb het weer gehad, eigenlijk stelt het niks voor, maar als je bang bent, is dat toch anders.
Al die mensen die behandeld worden tegen kanker zijn veel slechter af dan ik. Maanden, soms jaren van ingrijpende behandelingen, waardoor ze nooit meer kunnen doen wat ze deden. Zoals de kruk van Joan en dan veel erger. Ik neem me voor de volgende keer minder bang te zijn.
Voor nu, koffie met een rietje!
Share
