Blog 6 - Liedje

In mijn speciale top met United by Spinning geef ik les op een voor mij nieuwe sportschool. Ik gebruik de United by lessen die ik heb gegeven op de andere sportschool. Meer dan 100 United by lessen, ik kan nog even voort.

Vanavond staat het nummer van Armin, Davina en Marco op de play list. Hoe het danst, heet het. Wil je weten hoe het danst zonder mij? Ga maar kijken hoe het danst. Ik leer vast wel hoe het danst zonder jou.

Oh, ik hoop dat ik het kan zonder jou. Dat wil niet zeggen dat ik jou niet mis.

Al dagen zit het lied in mijn hoofd, in mijn oren. Ik hoor je meezingen, zie hoe je fietst op de beat. Een lege fiets, wat doet het zeer.

Blog 5 - United by...

Blog 5 – United by…

Nathalie was gek op sporten. Op de sportschool, dat wel, daar was het altijd droog en windstil.

Vlak voor de corona pandemie begonnen we aan de serie spinninglessen United by….

De onderwerpen liepen uiteen van United by fun tot United by pain. De deelnemers stelden onderwerpen voor of ik bedacht ze en dan maakte ik er een les van. Ontelbaar veel lessen, meer dan 100 zijn het er geworden. Een paar keer onderbroken door lockdowns, maar daarna gingen we altijd verder waar we gebleven waren.

Talloze lessen, jarenlang, was Nathalie erbij. Niet altijd, want ze moest ook regelmatig op vakantie. United by…. werd een begrip in mijn spinninggroepen.

En toen kwam United by… nummer 100. De deelnemers gaven hun favoriete liedjes door, ik maakte de les. Ik had een top gekocht met 100 erop, het was immers een mijlpaal. Die top heb ik nooit aangehad, want Nathalie organiseerde met een paar vriendinnen een prachtig verrassingsfeestje. Ballonnen, kaartjes en een top, speciaal laten maken voor de gelegenheid. Ik trok hem aan en hij paste perfect. Nathalie telde af en de vriendinnen, met Mau, trokken hun jasjes uit en onthulden dezelfde top. Ik was overdonderd. De hele les was het feest. We liepen de polonaise op het liedje van Mau, Land van Maas en Waal. We zongen en zweetten en genoten.

Ons AD6-team, van Barbara en Sonja, heet United by…. Je kunt je eigen onderwerp toevoegen, een naam, een gevoel, een liefde. Wij zullen nooit meer compleet zijn, we zijn wel voor altijd verbonden.

Het is op

Je hebt

je leven geleefd

met passie 

en energie.

Meer dan 

30 jaar van

Mau gehouden

de kinderen

groot gemaakt.

Veel van

de wereld gezien

en geproefd,

als het maar mild was.

Gedanst

en gezongen met

de sterren van

deze aarde

groot en klein.

Je hebt

gelachen, gebaald,

gehoopt, geleden

gezorgd en gevreesd.

United by…

jouw gulle liefde

en grote hart.

We pakken op

waar jij

loslaten moest.

Vier-het-leven-dag

Toen je over-de-kop vloog

in het oude Fiatje 500

op de snelweg

stond het leven even stil

en bleef het 10 september.

Maandenlang vastbesloten

gewerkt aan herstel

samen, altijd samen

met Mau.

De blauwe plekken,

je oor en nek

de verloren baan

en een nieuwe.

Het leven werd weer

kerst, nieuwjaar,

opa en oma.

10 september 2 jaar later

is Vier het leven-dag

ook D-day. 

Ik wens je hetzelfde engeltje

zorgzaam en krachtig

altijd om je heen.

De boodschap

In het hoekje van de bank

zit je klein

mooi als altijd

je vertelt ons

je slechte nieuws

alsof het niet gaat

over jou.

We huilen en vragen

je weet het niet

wachten, ellendig lang 

wachten

en ik zie het besef

op je vallen

het gaat over jou

je leven en

je toekomst

die vanaf nu

niet verder gaat 

dan morgen.

Blog 4 - In de trein

Het is alweer gedoe op het spoor, storing en uitval van treinen op mijn traject naar Leiden. Gelukkig is het vrijdag, misschien zijn de treinen die wel rijden, niet helemaal volgepakt.

Door de drukte beland ik in de stilte coupé, waar ik liever niet wil zitten, omdat mensen er toch niet stil zijn. In die coupé erger ik me eraan, in de gewone coupé niet. Ik zet de meldingen op mijn telefoon op stil. Oproep laat ik aan, ik word toch nooit gebeld.

 Als mijn telefoon gaat, schrik ik me rot. Voordat ik de oproep wegdruk, zie ik dat het Maurice is. Dat betekent waarschijnlijk slecht nieuws over Nathalie.

Ik pak mijn spullen en loop de coupé uit. In het halletje probeer ik Mau te bellen, maar ik kom direct bij zijn voicemail. Ook mijn appje ziet hij niet.

Op Amsterdam Zuid stap ik over op een rustigere trein. Ik probeer Mau te bellen via whatsapp en hij neemt op. Hij huilt en ik begin ook meteen te huilen. Nathalie is overleden, gisteravond laat, op 13 november. Ik hoor wat hij zegt en ik begrijp er niks van.

Een medereiziger kijkt om en draait zich terug. Hij knipt zijn nagels.

 In de trein komen zoveel levens even samen, allemaal met hun verhalen. We reizen, verplaatsen, werken, kletsen. Altijd onderweg, net als Nathalie. Zij heeft haar eindstation ineens bereikt en wij worden opgeroepen de trein te verlaten. We staan op het perron, kapot en koud. Zonder haar zijn we richtingloos.

Blog 3 - Tandarts

Blog 3 – Tandarts

 Ik moet naar de tandarts voor een nieuwe vulling en dat vind ik zo niet leuk. Ik heb een afspraak gemaakt met mijn favoriete tandarts Joan. Er moet verdoofd worden, anders durf ik het niet. Ik kan verschillende soorten pijn best hebben, maar deze totaal niet.

 Joan prikt eerst rond mijn kies, zodat niet mijn halve gezicht verdoofd raakt, maar het is niet genoeg. Toch de grote prik maar. Joan werkt gefocust, puzzelend en passend op het kleine vlak. Ze wordt geduldig bijgestaan door haar assistente, die ooit 1x BodyPump heeft gedaan op mijn sportschool. Ze is afgehaakt door de enorme spierpijn in de dagen na de les. Spierpijn is nou juist een pijn die ik goed kan hebben.

 Joan loopt nog steeds met een kruk. Verstapt, gebroken botten, operatie, platen, het hele pakket. Ze klaagt niet over pijn, wel over het feit dat ze zo beperkt wordt in de dingen die ze kan doen, veel minder dan voor het ongeluk. Dat frustreert haar het meest.

 Na 40 min sta ik buiten, met een dikke lip en een tintelende tong. Mijn oog gaat niet helemaal dicht als ik knipper, maar dat is niet erg zegt Joan. Alles zit aan elkaar vast, snap je.

Ik adem de frisse herfstlucht in, het is prachtig weer. Ik fiets naar huis en ga terug aan het werk.

Ik heb het weer gehad, eigenlijk stelt het niks voor, maar als je bang bent, is dat toch anders.

Al die mensen die behandeld worden tegen kanker zijn veel slechter af dan ik. Maanden, soms jaren van ingrijpende behandelingen, waardoor ze nooit meer kunnen doen wat ze deden. Zoals de kruk van Joan en dan veel erger. Ik neem me voor de volgende keer minder bang te zijn.

 Voor nu, koffie met een rietje!

Onze missie

Niemand meer dood aan kanker, is dat slechts een droom of is dat een missie?

Wat mij betreft het laatste.

Ik ben Barbara, sinds een aantal jaar de partner van Sonja. Sonja was al 7 keer eerder op de Alp, en als ze terugkwam vertelde ze verhalen over hoe mooi en bijzonder de ervaring was geweest en we spraken af om ooit een keer samen te gaan.

Ooit, alsof je tijd hebt om dingen in het leven uit te stellen. 

Tot die ene dag in Augustus waarop onze vriendin Nathalie en haar man Maurice bij ons op de bank zaten. Met slecht nieuws, maar strijdvaardig.

Maar het nieuws werd naar mate te dagen verstreken steeds slechter en het zwartste scenario werd hun waarheid. Hun wereld stortte in en de onze stond ook een beetje stil. Hun verhaal is helaas de waarheid voor heel veel mensen.

Het werd duidelijk, de uitspraak "The problem is, we think we have time" die Sonja en ik wel eens gebruikten kreeg ineens een andere lading en ooit werd nu.

Wij willen ons inzetten om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankeronderzoek, zo nodig omdat niemand een dierbare wil verliezen aan deze ziekte.

We hebben ons ingeschreven voor de Alp d'huzes, een hotel geboekt, en een busreis geregeld.

Wij willen 2 keer (Barbara) en 3 keer (Sonja) de Alp bedwingen. Hij is hoog, 14 km klimmen met een stijgingspercentage van ongeveer 8 procent. Het zal zwaar worden, maar nooit zo zwaar als voor de mensen die ziek zijn of iemand hebben verloren.

En de slogan is: Opgeven is geen optie.

Heel graag willen we je vragen om ons te helpen ons sponsorbedrag bij elkaar te krijgen en beter nog, te overtreffen, want elke euro telt!

Blog 2 - Deelnemersdag Brabanthallen

Blog 1 - Ons verhaal is dat van iedereen

Ons verhaal is dat van iedereen. Kanker is overal en dus ook bij ons.

 Wij zijn Barbara en Sonja. De een is nog nooit bij AD6 geweest, de ander heeft het evenement al 7 keer meegemaakt. We leven toe naar de eerste deelnemersdag op 8 november, waar we heel veel info zullen krijgen. En we kijken uit naar de ontmoetingen met  andere deelnemers met hun verhalen, die ook van ons allemaal zijn.

 We doen mee voor iedereen, maar vooral voor onze liefste vriendin Nathalie. Ik (Sonja) ken Nathalie meer dan 20 jaar. We hebben elkaar ontmoet op de sportschool waar zij al 100 jaar lid van was en waar ik groepslesinstructeur werd. Ze deed mee in mijn Bodypump-les, niet omdat ze Pump zo leuk vond, maar omdat het goed was voor haar lijf. En mij vond ze dan wel leuk.

We hebben talloze spinninglessen gedaan samen, zij als vaste bezetting op de eerste rij en ik voor de groep. Nathalies man Maurice kwam vaak mee, wakker gemaakt vlak voordat ze naar de sportschool moesten vertrekken. De energie die hij tekort kwam, vulde zij dubbel aan.

Een paar jaar geleden sloot Barbara zich bij ons aan. Eerst als deelnemer van de Pump- en spinninglessen, later als mijn lieve partner.

 Nathalie is altijd bewust bezig met haar gezondheid. Vaak naar de sportschool, niet roken, geen alcohol, best gezond eten. En dan toch….

 Kanker heeft voor ons een gezicht gekregen, een gezicht dat we zo goed kennen, waar we van houden en dat we nog heel lang bij ons willen houden. Het gezicht van Nathalie.