Waarom ik meedoe aan Alpe d'HuZes
Eddie van Beeck, 48 jaar jong, veel te vroeg van ons heen gegaan en de strijd tegen longkanker verloren.
Ik vind het moeilijk te geloven dat Eddie er niet meer is. Eddie hield van feest, muziek en zat vol levenslust. Het leven vieren, dat kon hij als geen ander.
Waar Eddie was, was het gezellig. Hij bracht sfeer, maakte mensen aan het lachen en maakte ieder moment bijzonder.
Voor mij was hij extra speciaal. Mijn allereerste woordje als baby was niet “mama”of “papa” maar “ Eddie”. In ieder geval wilde Eddie dat graag geloven, het was zeker één van mijn eerste woordjes toen wij met Eddie en Peggy een weekendje weg waren.
Eddie kon het niet laten om bij iedere gelegenheid, waar ik bij was, aan mensen te vragen “weet je wat haar eerste woordje was?” Wij hebben er zo vaak om gelachen.
Dus tussen het verdriet door is er ook een glimlach omdat ik Eddie heb mogen kennen, omdat hij zó Eddie was.
Ik loop niet alleen voor Eddie maar voor iedereen die met kanker te maken heeft gehad, zij die overwonnen hebben en zij die helaas zijn overleden. Elke bocht op weg naar boven is een bocht vol hoop, onderzoek en een toekomst zonder kanker.
Ik proost op Eddie, op het leven, op de lach, en op de mooie herinneringen.
Voor Eddie
Voor het leven
Geniet. Altijd.
Zet m op!!