Vaak worden we geconfronteerd dat iemand komt te overlijden aan de ziekte kanker. De ene keer wat verder weg de andere keer wat dichterbij. Steeds weer komt bij mij het besef boven dat ik veel geluk heb gehad doordat ik op tijd de juiste onderzoeken, behandelingen en nazorg heb gehad, waardoor ik nog steeds volop kan genieten van het leven.

Bij het beklimmen van een berg zien ik veel overeenkomsten met een behandeling van deze verschrikkelijke ziekte:

Beklimming:

• Als fietser vecht jezelf omhoog en zorg je dat je tijdens de klim voldoende eet en drinkt.
• Als patiënt vecht je tegen de ziekte en krijg je tijdens de behandeling de benodigde medicijnen en kuren

Bereiken van de top

• Als fietser geeft het een enorme kick als je de top bereikt en dat je kunt genieten van je prestatie
• Als patiënt geeft het een enorme kick als blijkt dat na de behandeling de ziekte onder controle is gebracht en dat je niet tevergeefs hebt gevochten.

Afdaling

• Als fietser is het ontzettend leuk om een afdaling mee te maken maar je zorgt ervoor dat je materieel (remmen) in orde is zodat je niet verrast kunt worden met het remmen
• Als patiënt ga je genieten van het leven en heb je de nodige nazorg (controles, medicijnen, begeleiding etc.) zodat de ziekte hopelijk onder controle blijft en dat je niet verrast wordt.

Het enige grote verschil tussen fietser/loper en patiënt hierboven is dat wat je als fietser nodig hebt zelf kunt gaan kopen in een winkel, maar wat je als patiënt nodig hebt volledig afhankelijk bent van de medische wereld waarbij je zelf machteloos aan de zijlijn staat.

Om al die patiënten zoveel mogelijk te helpen heeft de medische wereld geld nodig om de benodigde onderzoeken, behandelingen en nazorg verder te ontwikkelen zodat er hopelijk een toekomst komt waarbij iedere patiënt zeer goed behandeld kan worden en er voor hem/haar geen 2^e beklimming van een berg nodig is.

Om die medische wereld te voorzien van meer financiële middelen doe ik mee aan Alpe d'HuZes