Vier jaar geleden verloor ik mijn opa aan kanker. Hij had longkanker, dat later was uitgezaaid naar zijn hersenen. Mijn opa was een van de meest belangrijke personen in mijn leven. Iemand die altijd rustig bleef, altijd luisterde, iemand die met een paar simpele woorden alles weer logisch kon laten voelen. Opa kon mij laten lachen, ook in de moeilijkste momenten. 

En ineens was hij er niet meer.

Dat verlies heeft een diepe indruk achtergelaten. Gemis dat je soms onverwacht weer voelt… In gesprekken, op verjaardagen, op momenten waarop je denkt: hij zou hier nu eigenlijk bij moeten zijn.

Alsof dat nog niet genoeg was, kregen we opnieuw met kanker te maken. Dit keer mijn schoonvader. Ook hij heeft een hersentumor.

Dit jaar lopen en fietsen we daarom met mijn schoonfamilie mee met Alpe d’HuZes.

We doen dit om geld op te halen voor onderzoek.

Voor betere behandelingen.

Voor een toekomst waarin families minder vaak afscheid hoeven te nemen.

Voor een wereld waarin kanker niet meer automatisch betekent dat je iemand moet loslaten.

En ik doe dit voor mijn opa.

Voor wie ik nog steeds zo veel liefde en trots voel.

En voor mijn schoonvader, die nu midden in het gevecht staat.